Οι μαθήτριες και οι μαθητές του Β4 μετά τη διδασκαλία των ποιημάτων “Για ένα παιδί που κοιμάται” της Δ. Χριστοδούλου και “Όταν πεθαίνει ένα παιδί” του Τ. Νικηφόρου έφτιαξαν συνεργατικά το παρακάτω ποίημα:
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
σείεται η γη ολόκληρη,
πετρώνουν οι καρδιές των αδερφών,
κλαίει κι οδύρεται η μάνα
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
λυπάται και κλαίει όλη η γη
ποτάμια και θάλασσες στερεύουν
κι οι άνθρωποι λυπητερά ποιήματα απαγγέλλουν
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
η θάλασσα δεν κυματίζει πια
ο ήλιος δεν ανατέλλει
κι ο ορίζοντας κόκκινος ποτίζει με το αίμα του τη γη.
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται το σύμπαν
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
κλαίνε οι γονείς του
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
κλαίει κι η μοίρα
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
υψώνεται στη βασιλεία του Θεού
Πάντα τα παιδιά το μέλλον ατενίζουν
δεν σταματούν ποτέ να ελπίζουν
για όλο τον κόσμο ειρήνη ποθούνε
όλα γι’ αυτή συνεχώς προσπαθούνε.
Νίκος, Παναγιώτης, Χρήστος, Ιωάννα, Ανθή
Οι μαθητές της Β’ γυμνασίου εκθέτουν τις εργασίες τους:
Η Νικολέτα Μούσκα από το Β2 έκανε μια παρουσίαση των ιθαγενών της Αυστραλίας και Αμερικής με αφορμή την επιστολή του Σιάτλ
Σιάτλ
Η Βασιλική Πιπερίδου από το Β2 παρουσιάζει την Άλκη Ζέη
Άλκη Ζέη
Και η Εύη Παραστατίδου από το Β2 παρουσιάζει τη ζωή και το έργο της Άλκης Ζέη
Άλκη Ζέη
Η Ζουμπουλία Τύπου και η Παμφίλη Τόλια από το Β3 παρουσιάζουν το ποίημα του Ζακ Πρεβέρ, “Βγαίνοντας από το σχολείο”
Βγαίνοντας από το σχολείο
Ο Παναγιώτης Σφηνιάς από το Β2 έφτιαξε μια ιστορία χρησιμοποιώντας τους τίλους των κειμένων του βιβλίου
Τίτλοι
Η Μαρία Χατζηγεωργίου από το Β3 παρουσίασε τη ζωή και το έργο του Κ.Π.Καβάφη
Καβάφης
Ο Γεράσιμος Χατζηγεωργίου από το Β3 παρουσίασε το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
Η Ελευθεριάδου Κατερίνα από το Β1 παρουσίασε τον συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα
Μένης Κουμανταρέα
Πολλοί από τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄ τάξης δέχτηκαν και συμμετέχουν σε ένα πρωτότυπο διαγωνισμό δημιουργικής γραφής. Γράφουν μια ιστορία χρησιμοποιώντας τους τίτλους των λογοτεχνικών κειμένων του σχολικού ανθολογίου.
Παραθέτουμε μερικές εργασίες
Γαλλής Κώστας, Φιλόλογος
ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΟΥ
Πέρσι το καλοκαίρι πήγα διακοπές με τους γονείς μου στην εξοχική Λευκάδα. Πήγαμε με το λεωφορείο, γιατί το αυτοκίνητο μας ήταν χαλασμένο. Μόλις φτάσαμε πήγαμε στο ξενοδοχείο, εκεί μας υποδέχθηκε ο ιδιοκτήτης που ονομαζόταν Τάκης Πλούμας. Αφού αφήσαμε τα πράγματα μας πήγαμε σε μια ταβέρνα που λεγόταν Ο Διγενής. Τα φαγητά που παραγγείλαμε μας τα έφερε ένας ευγενικός κύριος ο Βασίλης. Μετά το φαγητό ο κύριος Βασίλης μας έφερε να δοκιμάσουμε από το γλυκό του κουταλιού που είχε φτιάξει η μάνα του μαζί με την κυρία Νίτσα την κολλητή της. Το βράδυ μάθαμε ότι είχα τον καραγκιόζη, ένα ελληνικό θέατρο σκιών και πήγαμε να το δούμε. Το έργο θα το ανέβαζε μια τοπική ομάδα του νησιού. Η παράσταση ήταν τέλεια! Μετά όταν τέλειωσε βγήκαμε έξω, όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Όταν ήρθε μας είπε ότι του έπιασε κουβέντα η Άννα του Κλήδονα. Την επόμενη μέρα το πρωί ακούσαμε τον ήχο της πυροσβεστικής και τρομάξαμε, τότε κατεβήκαμε κάτω να ρωτήσουμε τι συνέβη. Μας είπαν ότι πήρε φωτιά η εκκλησία που βρισκόταν δίπλα στο άσπρο ξωκλήσι. Δυστυχώς πέθανε ένας αριθμός ανθρώπων. Την επόμενη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν η τελευταία μέρα στο νησί. Σκεφτόμουν ότι όταν γυρίζαμε, θα πηγαίναμε και πάλι σχολείο. Από αυτές τις διακοπές θα έχω να θυμάμαι πολλά πράγματα και υπέροχους ανθρώπους.
Μαριλένα Καφετζή και Ελένη Καφετζή Β’ 2
Τα παιδικά μου χρόνια στην Λευκάδα
Ακόμα θυμάμαι και νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια στην εξοχική Λευκάδα. Είναι ακόμα χαραγμένη βαθιά στην καρδιά μου η πόλη με τις χαλασμένες γειτονιές που τόσο μου άρεσε να περπατώ με την παιδική μου φίλη Καλλιπάτειρα.
Θυμάμαι που ανεβαίναμε κάθε Πάσχα τ’ Απρίλη όλο το σχολείο με το λεωφορείο, το οποίο οδηγούσε ο Διγενής, γιος του Βασίλη, στο ορεινό χωριό Καρυά. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη καθώς διασχίζαμε άλλα ερημωμένα χωριά έχοντας την κυρία Νίτσα να μας περιγράφει τα όσα βλέπαμε. Μόλις φτάναμε μας άφηναν ελεύθερους να επισκεφθούμε και να γνωρίσουμε κάθε γωνιά του χωριού. Τ’ άσπρο ξωκλήσι στο βορειότερο σημείο ήταν το αγαπημένο μου. Από εκεί η θέα ήταν απίστευτη. Ακόμη στο χωριό γευόμασταν το μοναδικό γλυκό του κουταλιού, που είχε ιδιαίτερη παράδοση, από τοπικούς παραγωγούς. Στον δρόμο του γυρισμού διασκεδάζαμε όλοι μαζί έχοντας συντροφιά το τραγούδι του Γιανγκ.
Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι οι Κυριακές στην θάλασσα. Θυμάμαι ακόμα την μητέρα μου να λέει «Ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας», κάθε Κυριακή πρωί, κάτι το οποίο φανερώνει και δηλώνει το πόσο στενά συνδεδεμένος είναι ο άνθρωπος με τη φύση.
Χιλιάδες αναμνήσεις που έχω ακόμη στο μυαλό μου καθώς πέρασα το πιο όμορφα παιδικά χρόνια στην Λευκάδα. Αργότερα όμως, η οικογένεια μου και εγώ αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε στην Αθήνα. Πόλη η οποία ανήκει στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας και δεν συγκρίνεται με τίποτα με το πανέμορφο νησί της Λευκάδας, γιατί απλά είναι ξεχωριστό…
Σταυρούλα Μπεσίνα Β’2
Πάλι στο σχολείο
Και είμαστε και πάλι στο σχολείο. Όλοι οι φίλοι μου είναι εδώ. Ο Τάκης-πλούμας, η Άννα του Κλήδονα ,ο Διγένης ο αδερφός του Βασίλη και άλλοι έξι χιλιάδες νέοι και παιδιά, όλοι εδώ έτοιμοι να ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά! Άλλοι χαίρονται και άλλοι λένε γιατί? Γιατί ξεκίνησε πάλι αυτό το μαρτύριο και δεν κράτησαν περισσότερο οι διακοπές του καλοκαιριού?
Μπήκαμε στις τάξεις μας. Η κυρία μας, η κυρία Νίτσα, είναι αναμφίβολα η πιο καλή, και η πιο όμορφη δασκάλα που υπάρχει. Αυτή μας διδάσκει όλα τα μαθήματα εκτός από τη ζωολογία, που μας τη διδάσκει ο κύριος Κώστας. Και με αυτήν ξεκινήσαμε .Μας είπε ότι φέτος θα ασχοληθούμε με όλων των ειδών τα ζώα και συγχρόνως μας μοίρασε τα βιβλία. Το ξεφύλλισα και είδα μερικά πολύ ενδιαφέροντα μαθήματα όπως οι γάτες των φορτηγών, ο λύκος ,άνθρωποι και δελφίνια, ο μεταξοσκώληκας και ο σκατζόχερος. Μετά μας είπε ότι φέτος θα πάμε πολλές εκπαιδευτικές εκδρομές για να δούμε σπάνια είδη ζώων από κοντά. Να ΄σαι καλά δάσκαλε φωνάξαμε όλοι με μια φωνή.
Την δεύτερη ώρα η κυρία Νίτσα, για να μην μας χαλάσει το χατίρι, είπε να συζητήσουμε για τις διακοπές μας. Άρχισα πρώτη εγώ. Είπα ότι είχα πάει στην Αθήνα, με το λεωφορείο. Τότε ένας συμμαθητής μου με διέκοψε όχι και πολύ ευγενικά και είπε
-Ουαου! Και πήγες μόνη σου με το λεωφορείο μέχρι την Αθήνα?
-Φυσικά και όχι, απάντησα. Δεν θα με άφηναν οι γονείς μου. Πήγα με την μητέρα μου. Είπαμε και στον μπαμπά μου να έρθει όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Είχε δουλειές στο γραφείον ευρέσεως εργασίας.
-Αα ,είπε
Η Μαρία είπε ότι πήγε για κάμπινγκ στην εξοχική Λευκάδα.
-Κοιμόμασταν στην παραλία και ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας ,είπε. Πηγαίναμε στην εκκλησία κάθε τρεις μέρες. Το άσπρο ξωκλήσι είχε πολύ ωραίες εικόνες από αγίους με παράξενα ονόματα. Τα πουλιά δέλεαρ του Θεού πετούσαν στον ουρανό δίνοντάς μας ένα υπέροχο θέαμα. Η πόλη ήταν πολύ εντυπωσιακή αν και δεν πηγαίναμε συχνά. Φάγαμε και παραδοσιακό γλυκό του κουταλιού! Και για να θυμάμαι αυτές τις όμορφες αναμνήσεις κράτησα ένα χρονικό.
-Πολλή καλή περιγραφή, είπε η κ. Νίτσα
Η ώρα πέρασε γρήγορα ακούγοντας τις εντυπώσεις των διακοπών από τα παιδιά. Και τι δεν άκουσα. Ένας πήγε μια Κυριακή στην Κνωσό και μας διηγήθηκε την ιστορία του λαβύρινθου. Ακούσαμε τις αναμνήσεις της Κωνσταντίνας από την Γερμανία και τον Μιχάλη που βάδισε εις Σάμον . Κάποιος είπε ότι πήγε στο Τόκιο και άλλος στις Θερμοπύλες.
–Όταν πρωτοκατέβηκα στη Σμύρνη ,είπε η Τάνια, νόμιζα ότι ήμουν σε κάποια μεγάλη πόλη όπως το Παρίσι .Ήταν υπέροχα. Δεν υπήρχαν ούτε χαλασμένες γειτονιές ούτε ερημωμένα χωριά έτσι όπως τα λέμε στην ιστορία! Έχουν περάσει στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας.
-Αυτά έγιναν πριν πολλά χρόνια Τάνια μου, είπε η κ. Νίτσα. Ωστόσο είναι ένα καλό
παλιό μήνυμα για τον σύγχρονο κόσμο.
-Εμείς ,είπε ο Γρηγόρης, πήγαμε στην Κόρινθο. Τις Κυριακές στη θάλασσα, πίνοντας ήλιο κορινθιακό, ο παππούς μας έλεγε ιστορίες όπως την ιστορία του δαχτυλιδιού. Επίσης μας διάβασε και αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ.
-Εγώ είχα πάει κάποια Χριστούγεννα στην Κόρινθο, αναφώνησε η Μαρίνα
-Και εγώ ένα Πάσχα τ’ Απρίλη, είπε ο Χρήστος
-Πολύ πρέπει να σας άρεσε στην Κόρινθο και πάτε όλοι, είπε η κ. Νίτσα. Πρέπει να όμως σας πω κάτι παιδιά που ίσως θα σας δυσαρεστήσει.
Όλοι θέλαμε να μάθουμε τι ήταν. Μας είπε ότι πολυαγαπημένος μας Αντρέας είχε επιστρέψει στην πατρίδα του στην Γαλλία. Ήταν μετανάστης. Για τον όρο μετανάστης δεν εννοώ ότι είχε έρθει 2 χρόνια πριν επειδή δεν είχαν να φανέ εκεί. Όχι. Ο πατέρας του ήταν πρέσβης της Γαλλίας και είχαν έρθει στην Ελλάδα όταν ήταν μωρό. Την Ελλάδα γνωρίζει για πατρίδα του. Η επιστροφή του Αντρέα στην Γαλλία μας δυσαρέστησε πολύ .Ωστόσο είπε ότι θα μας γράφει πολλά γράμματα.
Αμέσως μετά χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα. Τα παιδιά κάνανε διάφορα πράγματα. Τα αγόρια μιλούσαν για την τοπική ομάδα και πως μπήκε το πρώτο γκολ του αγώνα που έπαιξε το Σάββατο. Άλλοι ρωτούσαν αν ο Κάσπαρ Χάουζερ πήγε στην έρημη χώρα. Ένα κορίτσι έγραφε ένα ποίημα με τίτλο ‘Από δόξα και θάνατο’…Συνάντησα τις φίλες μου. Τότε η Θάλεια φτερνίστηκε.
-Πες μου έναν αριθμό, είπε η Θάλεια.
-Τι, είπα εγώ που ήμουν απορροφημένη
-Έναν αριθμό, πες μου έναν αριθμό!
–Ένας αριθμός εε…..Λοιπον….357!
-Αυτό βγαίνει 15 δηλαδή Ο.
-Φαίνεται ότι ο Ορέστης σε σκέπτεται, είπε η Μαίρη
Πριν προλάβει να απαντήσει η Θάλεια χτύπησε το κουδούνι για μέσα. Tην τρίτη ώρα είχαμε μουσική. Τραγουδήσαμε το Θέλω να πα στην ξενιτιά το ξενιτεμένο μου πουλί και το τι έπαιξα στο Λαύριο. Έπειτα τραγουδήσαμε μαλαισιακα τραγούδια. Το αγαπημένο μου λεγόταν ‘το συρματόπλεγμα του αίσχους’ Μετά τραγουδήσαμε γιαπωνέζικα τραγούδια όπως ‘το τραγούδι του Γιανγκ’ και ΄Δυο γράμματα της Χαράς’. Αργότερα μάθαμε νανουρίσματα όπως το ’Νανούρισμα στο γιο μου’ και άλλα πολλά.
Την επόμενη ώρα κάναμε γυμναστική .Στην αρχή ο γυμναστής μας μίλησε για την Καλλιπάτειρα και για την γυμναστική στην αρχαία Ελλάδα. Έπειτα κατεβήκαμε στην αυλή και παίξαμε ποδόσφαιρο. Μας είπε ότι η εσχάτη των ποινών είναι να πάρεις κόκκινη κάρτα. Ο Μάκης έκανε την τρίπλα των ονείρων του στο τελευταίο λεπτό του αγώνα .
Την πέμπτη ώρα είχαμε ιστορία. Μάθαμε για την ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα. Εκεί όταν πεθαίνει ένα παιδί για άδικο λόγο , καίνε το σώμα του και στα καμένα του, φυτεύονται λουλούδια, είπε η Κ. Νίτσα. Αυτά είναι τα λουλούδια της Χιροσίμα που είναι περιβόητα σε όλο τον κόσμο. Έπειτα μιλήσαμε για περιστατικά της ιστορίας που έγιναν πιο κοντά στη χώρα μας. Η καταστροφή των Ψαρών ήταν ένα από αυτά . Το κατέστρεψαν οι Τούρκοι τον 19ο αιώνα. Η κυρία Νίτσα μας το περιέγραψε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Την επομένη κάναμε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας. Η κυρία μας είπε να ανοίξουμε στην σελίδα 25 και διαβάσαμε ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που λεγόταν ‘Ο Μικρός πρίγκιπας και η αλεπού’ .Μου άρεσε πολύ το απόσπασμα και σίγουρα θα πάρω ολόκληρο το βιβλίο να το διαβάσω.
Την τελευταία ώρα μας είπαν ότι δεν θα κάνουμε μάθημα και ότι θα πάμε στο αμφιθέατρο να παρακολουθήσουμε μια παράσταση του Καραγκιόζη. Όταν φτάσαμε είδαμε το άσπρο σεντόνι στημένο και τον καραγκιοζοπαίχτη έτοιμο να μας χαρίσει την καλύτερη παράσταση Καραγκιόζη που είχαμε δει. Πάνω από το σεντόνι υπήρχε μια ταμπέλα που έγραφε ‘Καραγκιόζης .Ένα ελληνικό θέατρο’
Βγαίνοντας από το σχολείο οι φίλες μου μου έλεγαν για ένα παιδί που κοιμάται συνέχεια μέσα στην τάξη τους .Γελάσαμε και όλες μαζί κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας.
Πανταζή Ουρανία Β’ 3
Η Πρώτη Μέρα σε ένα καινούργιο Σχολείο
Το καλοκαίρι τελείωσε.Και ενώ εγώ περίμενα να αρχίσει το σχολείο και να ξαναδώ τους φίλους,ήρθε ο πατέρας μου και μου είπε κάτι που με στεναχώρησε.Μου είπε πως έπρεπε να μετακομίσουμε γιατί βρήκε δουλειά σε μια άλλη πόλη.Η πόλη ήταν η Αθήνα.Χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα,γιατί είχε ήδη υπογράψει ο μπαμπάς.Έφτιαξα την βαλίτσα μου γιατί έπρεπε να φύγουμε κιόλας την επόμενη μέρα για να προλάβω και εγώ τον αγιασμό στο καινούργιο μου σχολείο.Μόλις τελείωσα με τη βαλίτσα πήγα και ρώτησα τον μπαμπά μου γιατί έπρεπε να φύγουμε τόσο γρήγορα.Μου είπε πως έπρεπε να φύγουμε γιατί έπρεπε κιόλας να εγκατασταθούμε στο καινούργιο μας σπίτι.Το βράδυ εκείνης της ημέρας έκλεισε τα εισιτήρια για το ταξίδι με το τρένο.Μόλις φτάσαμε κουρασμένοι από το ταξίδι συνειδητοποιήσαμε οτι το σπίτι μας δεν ήταν μακριά από το σταθμό.Την άλλη μέρα ο πατέρας μου με πήγε στο σχολείο για τον αγιασμό.Βγαίνοντας από το σχολείο συνάντησα ένα παιδί που ήταν μαζί με τη θεία του, η οποία ήταν η Κυρία Νίτσα,που παρεμπιπτόντως είναι η γειτόνισσά μας.Την επόμενη πήγα και πάλι στο σχολείο αλλά αυτή τη φορά η μάνα μου,μου είπε ότι θα πήγαινω στο σχολείο με το λεωφορείο.Στη τάξη αφότου έφτασα,γνωρίστηκα με τους συμμαθητές μου και έπειτα με τον δάσκαλο,ο οποίος ήταν καινούργιος.Ο δάσκαλος για να μας γνωρίσει καλύτερα μας έβαλε να βρούμε πληροφορίες για τον όρο “μετανάστες”.Μετά από αυτό μας έβγαλε έξω να παίξουμε και ένα παιδί φώναξε να ‘σαι καλά Δάσκαλε! Μόλις γύρισα σπίτι και έκανα την εργασία το απόγευμα και γράφτηκα στην τοπική ομάδα.Στην πρώτη μου προπόνηση κατάφερα να κάνω την τρίπλα των ονείρων που είχε κάνει και ο Μεξικανός ποδοσφαιριστής Μπλάνκο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας το 1998.Αυτή ήταν η πρώτη μέρα στο καινούργιο μου σχολείο αλλάκαι στην καινούργια μου ζωή.
Καζίλας Γιώργος Β’ 2
Το ημερολόγιο της μητέρας μου
Η μάνα μου είχε σκεφτεί μια ιδέα όταν ήταν στην ηλικία μου έγραψε ένα ημερολόγιο για την ζωή της. Όταν την ρώτησα γιατί το έκανε μου είπε πως όλα τα παιδιά ρωτούν την μητέρα τους για την δικιά της παιδική ηλικία. Θα σας αφηγηθώ μερικά κομμάτια από το ημερολόγιο της.
21 Σεπτεμβρίου 1990
Αγαπημένο μου ημερολόγιο σήμερα είναι τα γενέθλια μου και οι γονείς μου μου πήραν εσένα για δώρο. Θέλω να αρχίσω να γράφω για τις ωραίες στιγμές που περνάω.
Σήμερα ήταν τα πιο ωραία γενέθλια. Οι Κυριακές στη θάλασσα με τον μπαμπά είναι ότι πιο ωραίο. Μετά από ένα δροσιστικό μπανάκι παίρνουμε το δρόμο για την ταβέρνα του Βασίλη καθώς πηγαίναμε είδα μία χελώνα στους θάμνους είπα στον μπαμπά να έρθει να την δει όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στην ταβέρνα η κυρία Νίτσα πήρε την παραγγελία μας. Μόλις τελειώσαμε γυρίσαμε πίσω στο σπίτι με το λεωφορείο ζούσαμε σε ένα χωριό που λεγότανε «Καμένα» τριγύρω από το χωριό μας υπάρχουν και οι χαλασμένες γειτονιές έτσι της αποκαλούμε έχουμε πολλά ερημωμένα χωριά. Μετά το μεσημεριανό η μαμά μας έδωσε να φάμε γλυκό του κουταλιού ήταν πολύ νόστιμο. Μόλις τελειώσαμε ο μπαμπάς ανακοίνωσε τα ευχάριστα είχαν έρθει δύο γράμματα της χαράς. Τα γράμματα έλεγαν πως η επιστροφή του Αντρέα της έδωσε μεγάλη χαρά ο Αντρέας είναι ο φίλος της, έλεγε επίσης πως θα πάνε μια Κυριακή στην Κνωσό να δουν τον θείο του Αντρέα. Το δεύτερο γράμμα έλεγε ότι θα μου στείλει ένα ωραίο βιβλίο για τα γενέθλιά μου που το έλεγαν «Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού» Σε κλείνω τώρα ημερολόγιο τα λέμε.<3
22 Σεπτεμβρίου 1990
Και πάλι στο σχολείο για να πω την αλήθεια μου είχε λήψει. Ο δάσκαλος μόλις μπήκε μας χαιρέτησε και μας έδωσε να κάνουμε περίληψη ένα πολλή ωραίο βιβλίο το λένε «Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας». Όταν χτύπησε το κουδούνι βγαίνοντας από το σχολείο είδα τ’ άσπρο ξωκλήσι πρώτη φορά το πρόσεξα δεν το είχα ξαναδεί εκεί. Όταν γύρισα σπίτι η αδερφή μου η Κωνσταντίνα μου είπε πως θα ξαναπήγαινε στην Γερμανία για κάτι δουλειές μου είπε επίσης να μην το πω σε κανέναν γιατί ήθελε να τους το πει αυτή στο οικογενειακό τραπέζι. Μετά ρώτησα την μαμά άμα θυμόταν κάποιες αναμνήσεις της Κωνσταντίνας από την Γερμανία όμως η μαμά δεν θυμόταν τίποτα. Στο μεσημεριανό η Κωνσταντίνα το ανακοίνωσε σε όλη την οικογένεια. Ο μπαμπάς βρήκε την ευκαιρία να μας πεί πως θα πάμε διακοπές όμως ήθελε να ακούσει και τις γνώμες μας εγώ σκέφτηκα πως η εξοχική Λευκάδα θα ήταν μια τέλια ιδέα η μαμά ήθελε να πάμε στις Θερμοπύλες ο μπαμπάς όμως είχε την καλύτερη ιδέα ήθελε να πάμε στην Σμύρνη εγώ πέταξα από την χαρά μου δεν είχα ξαναπάει στην Σμύρνη πιστεύω πως θα είναι τέλια τα λέμε ημερολόγιο. 😀
26 Σεπτεμβρίου 1990
Σήμερα στο σχολείο πέρασα υπέροχα ο κύριος Εις Σάμον έλεγε συνέχεια αστεία ακόμα και ο Κωστάκης άρχισε να γελάει που δεν είναι τέτοιος τύπος. Ο Αποστόλης γελούσε πολύ είχε κοκκινίσει ,μόλις σταμάτησε να γελάει είπε στον δάσκαλο:
– Να’σαι καλά δάσκαλε με έκανες και γέλασα
Την επόμενη ώρα είχαμε Γλώσσα και ο Παύλος ρώτησε την κυρία για τον όρο ‘’μετανάστες’’ το είχε ακούσει από τον κύριο Σάμον σε ένα από τα αστεία του. Η κυρία του είπε πως θα του πει στο διάλειμμα τη σημαίνει και πως τώρα πρέπει να κάνουν μάθημα γιατί έχουν μείνει πίσω. Όταν γύρισα σπίτι η μαμά είπε πως την Κυριακή θα πηγαίναμε στην εκκλησία. Το μεσημέρι ο μπαμπάς είπε πως την άλλη Παρασκευή θα πηγαίναμε στην Σμύρνη. Είχε κλείσει εισιτήρια. Έφαγα αμέσως το φαί μου και πήγα να ατιμάσω την βαλίτσα μου. Τα είχα βάλει όλα, όμως ήθελα να πάρω και ένα βιβλίο για να διαβάσω στο δρόμο τότε ρώτησα την μαμά άμα μπορώ να ψάξω τα παλιά της βιβλία. Με άφησε να ψάξω, βρήκα πολλά τα πιο ενδιαφέροντα ήταν «Η πόλη Αθήνα», «Για ένα παιδί που κοιμάται» και «Ο λύκος» τα έβαλα και τα τρία στην βαλίτσα και ήμουν έτοιμη.
3 Οκτωβρίου 1990
Επιτέλους θα πάμε στην Σμύρνη επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο πλοίο. Είχε και φορτηγά εκεί, μια συμμορία από γάτες μπήκαν στο φορτηγό με τα ψάρια. Ο φορτηγατζής δεν το πήρε χαμπάρι ο καημένος. Αυτός θα μείνει άνεργος και οι γάτες των φορτηγών χορτάτες. Όταν πήγαμε να δούμε πιο είναι το πλοίο μας είδα έναν υπάλληλο του καταστήματος να τριγυρνά. Ένας αριθμός ήταν στον γιακά του. Δεν κοίταξα πολύ καλά. Όταν επιβιβαστήκαμε άρχισα να διαβάζω τα βιβλία. Μετά με πήρε ο ύπνος.
Όταν πρωτοκατέβηκα στη Σμύρνη ήμουν πολύ ενθουσιασμένη πήγα την βαλίτσα μου στο ξενοδοχείο και περίμενα μέχρι το βράδυ που πήγαμε να φάμε στις ταβερνούλες και να τριγυρίσουμε στα σοκάκια
Καληνύχτα ημερολόγιο
Καγκελίδου Συμέλα Β’ 2
Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ
Βγαίνοντας από το σχολείο άρχισα να σκέφτομαι την συζήτηση που είχα κάνει με την μητέρα μου! Είχαμε να πάμε μια Κυριακή στην Κνωσό! Εγώ ήθελα να πάμε στην εξοχική Λευκάδα, ο πατέρας μου ήθελε όσο τίποτα άλλο να πάμε στο Τόκιο! Αφού σκεφτόμουν για αρκετό χρονικό διάστημα σκέφτηκα ότι η ώρα είχα περάσει και έπρεπε να πάω σπίτι! Ξαφνικά άκουσα μια φωνή,γύρισα και είδα τον δάσκαλό μου, μου φώναζε καλό Σαββατοκύριακο και εγώ του απάντησα να’σαι καλά δάσκαλε! Μόλις έφτασα σπίτι μου και μπήκα μέσα είδα πάνω στο τραπέζι μερικές προσκλήσεις! Πλησίασα λίγο και διάβασα ο Καραγκιόζης, ελληνικό θέατρο σκιών! Ήμουν τόσο θυμωμένη που η μαμά μου δεν κράτησε την υπόσχεσή της που εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι να κάνω! Σκέφτηκα να πάω στο άσπρο ξωκλήσι, αλλά πως η μάνα μου θα με έψαχνε! Πήγα γρήγορα στο δωμάτιό μου, πήρα ένα σάκο και σιγά σιγά βγήκα απο το σπίτι! Αποφάσισα να πάω με το λωφορείο στην εταιρεία του πατέρα μου να τον ρωτήσω γιατί δεν κράτησαν την υπόσχεση που μου είχαν δώσει! Μόλις έφτασα η γραμματέας του μου είπε ότι είχε πάει στο μαγάζ με τα ζώα για να μου αγοράσει ένα σκαντζόχερο! Έκατσα και τον περίμενα, η ώρα είχα περάσει όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν! Βαρεθηκα να περιμένω και γύρισα σπίτι! Η μαμά δεν είχε καταλάβει τίποτα γιατί νανούριζε τον γιο της! Πήρα το αγαπημένο μου βιβλίο “Όταν πεθαίνει ένα παιδί” και άρχισα να διαβάζω! Πέρασε το Σαββατοκύριακο και εγώ έμεινα στην Αθήνα! Ήρθε η Δευτέρα! Και πάλι στο σχολείο! Μόλις είδα την κυρία Νίτσα,η δασκάλα των κειμένων μου, την ρώτησα άμα επισκέφτηκε κανένα καινούργιο μέρος το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε! Μου είπε ότι πήγε στις Θερμοπύλες! Στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά μόλις είδα τα αγόρια να παίζουν μπάλα με τις τσάντες πριν χτυπήσει το κουδούνι και τον Διγενή να κάνει την τρίπλα των ονείρων του τα ξέχασα όλα! Χτύπησε το κουδούνι κάναμε προσευχή και καθώς περιμέναμε τον κύριο Βασίλη που μας είχε πει από την Παρασκευή ότι θα μιλήσουμε για τον όρο “μετανάστες” ακούγαμε τις αναμνήσεις της Κωνσταντίνας από την Γερμανία!
Γιτοπούλου Μαρίνα Β’ 1
ΟΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Όταν πρωτοκατέβηκα στη Σμύρνη ήταν καλοκαίρι. Μια Κυριακή καθώς πήγαινα στην θάλασσα συνάντησα ένα κορίτσι την Κωνσταντίνα και γίναμε φίλες. Πήγαμε με το λεωφορείο στα ερημωμένα χωριά στις χαλασμένες γειτονιές κι είδαμε δύο παιδιά να μαλώνουν τον Διγενή και τον Βασίλη. Τους ρωτήσαμε γιατί μαλώνουν και δεν μας απάντησαν αλλά μας κοίταξαν και με ένα τρομακτικό ύφος φοβηθήκαμε και φύγαμε. Λίγο πιο κάτω σε ένα χωριό είχε μια ομάδα ποδοσφαίρου και καθίσαμε να δούμε πως παίζουν. Ο Τάκης έκανε μια τρίπλα και ήταν πάρα πολύ χαρούμενος, μάλλον ήταν η τρίπλα των ονείρων του. Δίπλα μου καθόταν ένα κοριτσάκι. Την ρώτησα πως την λένε και μου είπε, Άννα φρανκ.Την ρώτησα άμα θέλει να γίνει φίλη μας και δέχτηκε μετά ήρθε μαζί μας να πάμε βόλτες. Οι κυριακές στην θάλασσα ήταν μαγικές η Άννα έφερνε μαζί της και το ημερολόγιο της για να γράφει ότι συμβαίνει , για να μην τα ξεχάσει απονέμετε από ένα χρονικό διάστημα η μανά μου μου είπε ότι πρέπει να φύγουμε. Τότε εγώ πήγα στο άσπρο ξωκλήσι , για να αποχαιρετίσω της φίλες μου. Και υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη ότι το Πάσχα στην εκκλησία της Σμύρνης θα ξανασυναντηθούμε . Αποχαιρετιστήκαμε και η κάθε μια πήγε στην πόλη της . Εγώ στην Αθήνα , η Άννα στο Τόκιο και η Κωνσταντίνα στην εξοχική Λευκάδα. Όταν έφτασε η ώρα να φύγουμε ο μπαμπάς δεν ερχόταν . Του άρεσε πολύ στη Σμύρνη όμως τελικά ήρθε. Και να που είμαι και πάλι στο σχολείο. Το μόνο καλό είναι που ξαναείδα τους φίλους μου και επίσης η μεγαλύτερη ευχαρίστηση ήταν η επιστροφή του Ανδρέα από τη Γερμανία. Η κυρία Νίτσα μας μίλησε για τον όρο ‘’μετανάστες’’. Βγαίνοντας από το σχολείο. Θυμήθικα της φίλες μου και της ωραίες στιγμές που περάσαμε. Αλλα το μόνο που μου δίνει ευχαρίστηση είναι ότι θα της ξανασυναντήσω το Πάσχα.
Ντόρι Μέξι Β’ 1
23/12/20113«Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία, που δεν πραγματοποιήθηκε ακόμη…»
Εποχή: Χειμώνας. Βγαίνοντας απ το σχολείο ήμουν πολύ χαρούμενη! Όχι μόνο επειδή ξεκινούσαν οι διακοπές των Χριστουγέννων, αλλά και επειδή φέτος τα Χριστούγεννα θα ήταν διαφορετικά από τα προηγούμενα χρόνια! Φέτος θα αφήναμε πίσω μας τα ερημωμένα χωριά, με τα άσπρα ξωκλήσια. Φέτος θα περνούσαμε τα Χριστούγεννα σε μια διαφορετική, μεγάλη πόλη που δεν είχα επισκεφτεί άλλη φορά, την Αθήνα! Θα μας φιλοξενούσε η θεία μου, η αδερφή της μάνας μου, στο σπίτι τους στην Κηφισιά. Το δώρο της θείας το διάλεξα εγώ. Ένα υπέροχο, χρυσό δαχτυλίδι, με τρείς μικρές πολύχρωμες πετρούλες! θα της το έδινα στο γιορτινό τραπέζι. Έπειτα θα επισκεπτόμασταν το χωριό του Αι Βασίλη, που ο δήμος Αθηναίων είχε ετοιμάσει στην πλατεία συντάγματος! Σκεφτόμουν το χωριό του Αι Βασίλη που θα επισκεπτόμασταν, τα γράμματα που θα γράφαμε στο σπιτάκι του, το γλυκό του κουταλιού της μάνας μου που θα του πήγαινα δώρο, τα κάλαντα που θα του έλεγα…! Θα είναι από τις πιο υπέροχες Κυριακές της ζωής μου! Ίσως το βράδυ λένε, να πάμε και θέατρο σε μια παράσταση από την ομάδα «αναμνήσεις», στο έργο «για ένα παιδί που κοιμάται»… Δεν έχω ιδέα τι ακριβώς θα δούμε, αλλά η θεία μου λέει πως πρόκειται για εξαιρετική παράσταση… Ανυπομονώ!
Και πάλι στο σχολείο προς το παρόν, περιμένω, όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν… Έτσι αποφασίζω να επιστρέψω στην κιτρινωπή πολυκατοικία μας – από τότε που την έβαψαν ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες της γειτονιάς – με το λεωφορείο. Του στέλνω μήνυμα λοιπόν για να τον ενημερώσω ότι έφυγα και μπαίνω στο λεωφορείο παρέα με τα όνειρα μου. Αύριο ξεκινά το ταξίδι μας και ξυπνάμε νωρίς… Άραγε θα είναι τόσο υπέροχα όσο φαντάζομαι…;
Νταούκα Μαρία Β’ 2
Εργασία κατέθεσε έντυπη κι η Ορφανίδου Αναστασία, Β2
Εργασίες των μαθητριών Κωνσταντίνας Λιάτσου, Φωτεινής Ρότσκας και Ευαγγελίας Ελευθεριάδου. Εργασία έχει κάνει κι η μαθήτρια Στελίνα Μπουζάνι, αλλά ήταν έντυπη.